Niet zo’n bekende naam in onze contrijen, deze Travis “Moonchild” Haddix, maar daar moet dan maar eens verandering in komen. In Scandinavië daarentegen dragen ze hem al een aantal jaren in het hart. Zijn nieuwste CD “Daylight at Midnight”, ons bezorgd door Blind Raccoon die de producten van Earwig Music promoot in Europa, mag er best zijn. Om volledig te zijn moet ik vermelden dat ze eigenlijk op zijn eigen label, Wann Sonn Records, is uitgebracht en Earwig distribueert.
Dit is niet minder dan zijn achttiende album, van 1988 tot nu. Dat is vrij productief van de man. Vooral als je weet dat hij voor deze plaat alle nummers zelf heeft geschreven, en dat dat voor de meeste van zijn platen, zoniet alle, het geval is, is dat geen geringe prestatie.

Om Travis Haddix in het blueslanschap te situeren, zou ik Byther Smith en Jimmie Johnson “Wax” willen vernoemen. Het is absoluut niet zo dat ze dezelfde muziek maken, maar er is een zekere verwantschap qua stijl.
Zijn blues nestelt zich ook in het electrische post-war genre. Van ná Waters, Elmore en Wolf. Geen juke hier, eerder de gekuiste en routineuzere club-blues. De meeste nummers op de CD kunnen zich hier bij aansluiten. Andere maken dan weer een uitstapje naar de sixties soulblues.

Nu mag ik de plaat bijzonder goed pruimen. Bij de derde luisterbeurt klinkt ze nog steeds interessanter dan bij de eerste. Maar men wordt ook kritischer, want er komt al wat meer detail naar de voorgrond. “Who Could I Be ?” is een popdeuntje dat zich gedraagt als een volslagen vreemde eend in de bijt. Het had misschien nog spartelend de oever kunnen bereiken, ware het niet dat men er nog een hoop niets ter zake doende blazers heeft opgekleefd. Zelden hoorde ik een niemendalletje ten onder gaan aan een slecht arrangement, meestal zijn die er om ze te redden. Niet in dit geval dus.

Dit is trouwens een reflectie die voor het ganse album geldt. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de blazers er zomaar wat met de haren werden bijgesleurd. En dat was voor niks nodig, want Travis’ songs kunnen het daglicht velen zonder geblaas, dat bewijzen de overige nummers die in de eindmix werden gespaard van het koperwerk. Zo zie je maar dat producers zich ook kunnen vergissen.

“What To Do” is een poging tot James Brown-funk. Het gaat de mist in. Dit genre ligt Haddix niet. Afblijven is de boodschap.

Dat wil niet zeggen dat ze alle tien slecht zijn, wel integendeel. Op dat ene schoonheidsfoutje van de productie na, zijn de overige acht songs van gegalvaniseerd staal. Luister maar naar de openingstrack “Word a Lie”, en je begrijpt waarom ik aan Byther dacht. Een harmonica in de intro, die later nog terugkeert, en toch één track waar de blazersriffjes op hun plaats zitten. En “Backward Baby” kan een dubbelzinnige titel lijken, maar de song is ontegensprekelijk van het beste ‘treigen blues’-niveau dat er heden ten dage nog bestaat. Travis heeft de stemkwaliteiten die nodig zijn voor zijn schrijfsels en als gitarist trekt hij méér dan zijn plan. Het wordt hoog tijd dat wij deze man op onze podia laten presteren, wat hij hier op deze CD ten gehore brengt.
Wie zal de eerste zijn ?

wittMVS